Επιστολή 18/02/2014

Αρχική / Δελτία Τύπου / Επιστολή 18/02/2014
Επιστολή 18/02/2014

Πολύς λόγος γίνεται κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, μετά την απόφαση της δημοτικής αρχής για την λειτουργία ειδικού σχολείου στην Γαλιά, για το αν όντως είναι πρέπον και συμφέρον για το χωριό η υλοποίηση της αποφάσεως αυτής. Είναι ένα θέμα με το οποίο δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε, αφού βρισκόμαστε στην πολύ δυσάρεστη θέση για πολλοστή φορά να πούμε τα αυτονόητα αντικρούοντας τα σαθρά και απαράδεκτα επιχειρήματα ορισμένων μεμονωμένων προσώπων

  1. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν είναι επιθετικά, άρα δεν καθίστανται επικίνδυνα για τα αρτιμελή παιδιά. Είναι γνωστόν τοις πάσι πως η σωματική ή εγκεφαλική αναπηρία δεν συνεπάγεται επικίνδυνη συμπεριφορά. Οι δε ελάχιστες περιπτώσεις που χρήζουν προσοχής απολαμβάνουν της προσοχής αυτής ώστε να μην ελλοχεύεται ο παραμικρός κίνδυνος.
  2. Είναι τουλάχιστον ανόητο να νομίζουμε πως τα παιδιά αυτά μεταφέρουν μολυσματικές και μεταδιδόμενες ασθένειες. Από πότε μεταδίδεται η σωματική ή εγκεφαλική αναπηρία; Το μόνο είδος αναπηρίας που μεταδίδεται –και δυστυχώς ταχύτατα- είναι αυτή της ανοησίας και της αναλγησίας.
  3. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες όχι μόνον δεν αποτελούν αιτία μελαγχολίας και καταθλίψεως των αρτιμελών, αλλά τουναντίον όταν αρτιμελή παιδιά έρχονται σε επαφή με ανθρώπους με ειδικές ανάγκες ευαισθητοποιούνται, κοινωνικοποιούνται και γίνονται άνθρωποι που νοιάζονται και εργάζονται για το κοινό καλό και τον συνάνθρωπό τους.
  4. Αντίστοιχα, και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες κοινωνικοποιούνται και αποθεραπεύονται κατά τον πλέον δυνατό τρόπο όταν έρχονται σε επαφή με αρτιμελή πρόσωπα.

Κλείνουμε την σκέψη μας αυτή με μερικές απορίες. Άραγε,  αν υπήρχε στην περιοχή μας κάποιος Καιάδας τι θα γινόταν; Πώς άραγε οραματιζόμαστε το εγγύς μέλλον; Με ανθρώπους σκληρούς, αδυσώπητους και απάνθρωπους ή με ανθρώπους που μπορούν να σταθούν στα προβλήματα και τις ανάγκες των άλλων; Μήπως άραγε πρέπει να φορέσουμε στα παιδιά αυτά μετάλλια για να τους γίνει πάνδημη αποδοχή και υποδοχή;
Εν κατακλείδι, κάτι κυνικό, αλλά εξ ίσου ρεαλιστικό. Έχουμε αντιληφθεί ότι όλοι μας είμαστε δυνάμει άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, γονείς, παππούδες, αδέρφια ή συγγενείς ανθρώπων με ειδικές ανάγκες; Την εξέλιξη του μέλλοντός μας μόνον ο Θεός την γνωρίζει. Ο Θεός που με κάθε τρόπο προσπαθούμε να βγάλουμε από τη ζωή μας…
Υ.Γ. Την επιστολή αυτή δεν την υπογράφει μόνον ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, αλλά και ένας αρτιμελής, υγιέστατος, ο οποίος όμως δεν έχει κάνει συμβόλαιο με τον Θεό –όπως και κανείς άλλος άλλωστε- για την εξέλιξη της ζωής και πορείας του. Ας σκεφτούμε λίγο τους άλλους. Είναι ο μόνος τρόπος να σκεφτούμε και τον εαυτό μας…

Μετά τιμής
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
ο πρόεδρος                         
Στεφανουδάκης Ἐμμανουὴλ  
ο  γραμματέας
Κουτεντάκης Αντώνιος